Friday, April 14, 2006

An article by S. K. A. Giechel (only in Dutch)

Mijn kroegtocht zou ditmaal 's avonds zijn.
Mijn vrouw is daar verkwent tegen.
Maar van tijd tot tijd word ik gedreven en ik ben dan niet meer te houden.
Ik had namelijk enige lege muizenissen in mijn hoofd.
'n Maand of wat geleden, kreeg ik plotseling inwoning van een wit muisje.
Mijn muizenisje werd name­lijk gevorderd door het witte muizen C.B.H.
– Wij zijn de beste vrienden ge­worden. –
Van tijd tot tijd komt dat witte muisje door mijn oor naar bui­ten; maakt een salto, springt gewiekst in mijn borstzakje en vertelt dan met een lief stem­metje welke kant ik uit moet.
Ditmaal was mijn stille-om­gang 'De Phonobar'. Een café voor jongeren, waar een enkele oudere niet opvalt.
Zo zat ik plotseling tussen nat­te en droge biervilten vrijers, peukendouwers, carnavalsty­pes uit deze tijd: langharige hazenwindhonden, ruige foks­terriërs, beatniks (die niks bieden), nozems, brozems, provo' s en andere intellectue­len te genieten van een glas pils.
Plotseling was ik mijn bier­glas met nog driekwart pils erin kwijt.
Een meisje had mijn biertje opgedronken.
Heinekenspils ook in de Phono­bar het meest gegapt, dacht ik.
– Ik bestelde een nieuw glas bier. –
Zo zaten we van het schui­mende pilsje te genieten en naar Cool Jazz te luisteren.
Toen plotseling een sjieke da­me in een hele dure nertz binnentrad. Ze had al iets ge­dronken, dacht ik. Ze had een enorme bos bloemen bij zich. Regelrecht liep ze naar het buffet en bestelde een citroen­tje met suiker. Daarna ver­dween ze met de tred van een jonge ree de dames-wc in.
Otto, de barkeeper, zette het citroentje op de bar en zei tot mij: 'Die komt alleen maar om te rudelrollen'.
Zeer nieuwsgierig vroeg ik wat ruddelrollen is.
'Nauw', zei Otto, 'meisjes van achttien jaar piesen tietje en­gel, boven de dertig – zoals deze – rudelrollen en boven de vijftig poelekwà.
Er verliepen enige minuten. Otto zette voor een bezoeker een Zuid-Amerikaans plaatje op. En wendde zich tot Cor, de zaalkelner, met: 'Dat wijf zit al een kwartier op de plee. Ga eens kijken wat ze doet'.
De zin van Otto was er nauwe­lijks uit, of de dame in nertz – kwam zonder nertz – poedel­naakt met twee grote oorbellen gekleed, de zaak inzweven.
Haar weelderige boezem keek brutaal omhoog. Zij danste als een soort Gina van Lollybriga­de met een enorme bos bloe­men door de zaak. Deze begon ze kwistig rond te strooien. Otto, die goed van het tong­riem gesneden is, stond met een mond vol protégee.
Cor stond helemaal geïnter­conferdemoraliseerd naar haar prachtig figuur te kijken.
Toen schreeuwde Otto: 'Cor dat wijf de plee in en doortrekken. ' Dat vond Cor zonde, Want zo­iets deed je niet weg. Dat ging nog wel een paar jaar mee. Otto brulde: 'Cor weg met dat wijf. Wij hebben geen cabaret­vergunning.'
Een klant zei tegen Otto: 'Och joh, laat haar even gaan.'
– Nee, dat kan niet – riep Otto. Als de politie binnenkomt, kan het mijn muziekvergunning kosten.
Cor pakte haar resoluut beet om haar naar het toilet te brengen. Daar nam de dame in het naakt géén genoegen mee. ‘Luister eens’, gilde zij. Maar niemand deed dat. En zij bleef bloemen strooien tot er geen bloem meer over was.
De dame zonder nertz werd de wc ingewerkt. De deur op slot. Cor op wacht. Na tien minuten werd er van binnen uit op de deur geklopt. Een zachte stem riep: 'Ik ben klaar. Mag ik er uit?'
Zij werd met zachte karate­handen de zaak uitgewerkt.
Ik zei tegen Otto – een leuke zaak die Phonobar. –
Mijnheer hier gebeurt iedere avond wat, was het droge ant­woord.
De volgende dag werd ik weer door mijn witte muis naar het zelfde establishment gedreven.
Ik zat op de zelf de kruk aan de bar. Net dacht ik vanavond gebeurt er niets, of daar stond plotseling weer de dame in nertz.
In de deur opening – ging naar een luftpauze regelrecht naar de Bar – bestelde een citroen­tje met suiker – en maakte haar excuses voor gisteren­avond. – Want ze had zo'n rommel gemaakt met bloemen strooien.

Some art by Lex Pauka




This artwork was made by a regular visitor, Lex Pauka. The top one, as you can see, was painted on the wall in our living room above the Phonobar.


The last two pictures I could find in the attic of my parrents.


All out there try to date these too!!
Yes, indeed Otto again.

Here is Pops serving the people.

I think the next set of pictures are taken around 1 or 2 years after the opening.
Here you see Otto and Pops behind the tap.

This first picture is taken on February 22 1963 and that is really just after the opening of the Phonobar. This is the only dated picture I have (it was written on the back-side). This is Otto behind the bar.

But first a drawing made by an anonymous artist. It illustrates in a really good way the Phonobar and its visitors. Also you can find Otto and Cor in this drawing.

Cor was not Otto's brother, but a good partner. For a lot of people this was not evident.

Inside the bar

I think the next posts are in chronological order, but forgive me if they are not.

This color picture was published as a postcard with a picture of the Thorbeckeplein with on the corner the Phonobar with its characteristic colored windows, made some time after the fourth picture.


This fourth picture is made by "Paul Luif" where the Phonobar had all its little windows filled with Jazz record-covers.

Thursday, April 13, 2006


I do not know the date of this third image, but probably around the same date as the second image.

This second image is archived at the municipal-archive and made in May 1918.

This first image was drawn by J. Huidekoper and is possibly drawn near the time the building was finished in 1666. It was named "Het geloof" freely translated in "The faith". For the Phonobar it could have been a nice philosophical surname.

A little about its history

That the location is also of historic value to the city is shown in the next three postings.

Introduction


The sixties was a turbulent period in Amsterdam and the Phonobar was part of it. The Phonobar opened its doors in 1960 and closed in 1973. 1973 was heartbreaking moment for a lot of people. The bar was run by Otto & Pops (his wife). Cor en Greetje were the most valuable colleagues among several other colleagues (Otto's brother Rinus, Janus, e.a.). It was located at the corner of the "Thorbeckeplein" and the "Herengracht" in Amsterdam.